Historia

Rdzenna berberyjska ludność Algierii przez ostatnie 3000 lat przeważnie znajdowała się pod rządami obcych okupantów. Do czasu przybycia Arabów w VIII wieku najważniejszymi z nich byli Fenicjanie (1000 r. p.n.e.) i Rzymianie (200 r. p.n.e.).

Formalnie będąc częścią imperium osmańskiego, wybrzeże Algierii było używane przez piratów jako ich baza. Ten proceder zakończyła francuska inwazja w 1830, po której nastąpiło zajęcie całego kraju zakończone w 1847 roku. W 1881 Algieria została włączona do Francji jako terytorium zamorskie; rozpoczął się masowy napływ osadników francuskich. W 1954 wybuchła zbrojne powstanie - wojna o niepodległość Algierii pod kierownictwem Narodowego Frontu Wyzwolenia (FLN). Sytuacje komplikuje odkrycie w 1956 bogatych złóż ropy naftowej oraz działalność OAS - francuskiej organizacji terrorystycznej, domagającej się zachowania francuskiej władzy. Na mocy układu z Evian Francja (prezydent Charles de Gaulle) uznaje niepodległość Algierii.

W niepodległej Algierii socjalistyczny FLN staje się jedyną legalną partią, a urząd prezydenta obejmuje Ben Bella, a po wojskowym zamachu stanu w 1965 - Huari Bumedien. Algieria nacjonalizuje firmy naftowe i przyłącza się do ruchu państw niezaangażowanych. Po śmierci Bumediena w 1978 urząd prezydenta obejmuje Szadli Bendżadid. Nowa, demokratyczna konstytucja, uchwalona w 1989 roku powoduje chaos polityczny. Olbrzymie poparcie społeczne uzyskuje islamistyczny Muzułmański Front Ocalenia (FIS), który w 1990 wygrywa wybory komunalne i regionalne. Po wygranej pierwszej turze wyborów parlamentarnych w 1991 dochodzi do reakcji wojska i zwolenników państwa laickiego: FIS zostaje zdelegalizowany, a wybory unieważnione. W latach 90. poprzedniego wieku dochodziło do masakr ludności cywilnej organizowanych przez islamskich fundamentalistów, ale także spowodowanych przez reakcje władz.